mijn vriend en ik kennen enkele opmerkelijke verschillen. jeroen houdt van sportieve activiteiten, ik wist tot voor kort niet dat wielrennen een teamsport was. jeroen kijkt graag naar canvas, maar ik ren gillend weg als ik weer naar een zwart-witdocumentaire over WO II moet zien. jeroen bestelt altijd scampi’s, terwijl ik al een beetje moet overgeven als de mensen naast ons ook scampi’s hebben besteld.
jeroen en ik hebben daarentegen ook wel wat gemeen. zo gaan we allebei graag op restaurant en naar de cinema, kunnen we uren spenderen op youtube en vinden we beiden mijn kat de schattigste poes ter wereld.
wat in een relatie echter nog belangrijker is, is complementair zijn aan elkaar. jeroen kookt graag, ik eet graag. ik organiseer graag dingen, jeroen leeft in een soort van chaos wanneer overgelaten aan zijn eigen lot.
dit weekend werd ik nogmaals geconfronteerd met een eigenschap van jeroen die complementair is aan mijn karakter. bij het bespreken van welke meubels mee zouden verhuizen als we gaan samenwonen, sprak jeroen plots over de mogelijke toekomstigheid van uiterst vreemde bezigheden zoals “kasten herschilderen” en “zetels opnieuw overtrekken”. zelfs al zou ik mij bewust zijn geweest van het eigenaardige fenomeen van “zetels overtrekken”, ik zou het werkelijk nooit overwegen. ik zou gewoon een nieuwe zetel kopen.
jeroen houdt echter van “klussen”: hij gebruikt niet alleen ongetwijfeld zelfverzonnen terminologie als “zetels overtrekken”, maar hij repareert ook graag dingen. zelf. met zijn eigen handen. op dat gebied vullen we elkaar aldus perfect aan: jeroen klust graag, ik rust graag.
als ik geconfronteerd wordt met een kapot toestel, pas ik de volgende beproefde techniek toe: (1) opnieuw proberen aan de praat te krijgen door op enkele knopjes te drukken, ertegen te roepen en er vervolgens op te kloppen, (2.1) bij falen en als ik geld heb, een nieuw toestel gaan kopen; (2.2) bij falen en als ik geen geld heb, proces herhalen tot ik wel geld heb.
jeroen lijkt niet te vinden voor deze “smijt er geld tegenaan”-techniek. nochtans is mijn methode uiterst efficiënt. zijn geklus blijkt uit mijn tweejarige ervaring toch net iets minder doeltreffend. zo heeft het een half jaar geduurd vooraleer hij zijn fietsband met zijn eigen handen gemaakt had. ik zou er gewoon geld tegenaan hebben gesmeten en de fiets naar een fietsenmaker hebben gebracht. ik wacht ook nog altijd op het eigenhandig monteren van mijn mandje op mijn fiets.
volgens mij is klussen dan ook een beetje zoals het plan opvatten om drie moelleuxs na elkaar te eten: het lijkt het meest bevredigende idee ooit, maar eens ge bezig zijt valt dat dik tegen.
Nog zo plezant om dingen te vervormen, hervormen, veranderen of voor iets totaal anders gebruiken.
Dus bakvis, misschien voor de verhuis eens kijken naar 1 van die huis-en-tuinprogramma’s. (en voor je spullen weggooit mag je mij altijd iets laten weten *hint*)
fenne, er gaat zeker nog een kijk- en koopdag zijn voor alle meubels die we willen wegdoen :). dus dan kunt ge ook komen zien!