WAT? gesprekken die tandenknarsend pijnlijk, awkward, doodweg onzinnig of hemeltergend saai zijn. conversaties waaraan elke weldenkende mens zo snel mogelijk een einde zou willen maken, maar waaraan hij om een of andere reden niet kan ontsnappen. een wezenlijk kenmerk van zulke gesprekken is het banale en triviale onderwerp (doorgaans het weer).
WAAR? het vaakst worden deze ongemakkelijke gesprekken gevoerd in een besloten ruimte; een plaats, bovendien, die niet subtiel ontvlucht kan worden. het is net op zulke plekken dat ongemakkelijke gesprekspartners uw personal space binnendringen om vervolgens het ene hersendodende onderwerp na het andere aan te snijden, opgevuld met enkele pijnlijke stiltes uiteraard. menig ongemakkelijk gesprek wordt dan ook gevoerd op de bus, de trein of in de lift. en alhoewel iedereen die al eens een superongemakkelijke conversatie heeft moeten doorstaan maar al te graag uit het raam van een rijdende bus zou springen, zoiets doet ge gewoon niet. de enige mogelijkheid is dan ook uw brein op “off” zetten en de awkwardness simpelweg ondergaan. in het slechtste geval een warme en drukke busrit lang.
WIE? net zoals dat bepaalde plaatsen zich sneller lenen tot een ongemakkelijk conversatie, zijn ook sommige mensen meer geneigd zulke gesprekken aan te gaan en deze koppig vol te houden ondanks het gebrek aan wederkerige interesse. kappers, bijvoorbeeld, krijgen naast lessen “wassen en drogen” ongetwijfeld ook een cursus “hoe elk kappersbezoek doen uitdraaien op een langgerokken gesprek over de meest triviale dingen” op de kappersschool; gevolgd door de cursus “hoe zo’n gesprek voeren met een uiterst ongewillige gesprekspartner die doet alsof hij doof is” voor gevorderden. ook sommige kinesisten lijken een gelijkaardig examen met glans te hebben afgelegd en slagen erin een zalige massage te verdraaien tot een ongewilde therapiesessie of uitgebreid weerbericht.
WIE NOG? deze “skill” (bij gebrek aan beter woord) is echter niet enkel beroepsgebonden: ook de iets oudere medemensen onder ons zullen zich sneller laten verleiden tot een zinloos gesprek in de wasserette, en dit bovendien met méér overgave dan de jongere generatie. zo spreken oudere mensen nóg liever over het weer (ook fauna en flora worden erbij betrokken) en deinzen zij er vaak niet voor terug om wel erg persoonlijke informatie mee te delen in de lift (ouderdomskwaaltjes zijn altijd TMI).
NOG MENSEN WAARVOOR IK MIJ MOET BEHOEDEN? verre kenissen en oude vrienden kennen evenee,s een hoog awkwardness-risicogehalte wanneer het tot een gesprek komt. na de obligatoire fase in de conversatie waar gevraagd wordt naar personen uit het gemeenschappelijke verleden (à la “hoe is het met dingeskes? ale, marie, maya, maaike, …, hoe noemt ze weer?” – “tine” – “aaaahja juist, tine, hoe is het met haar?” – “geen idee, we zijn al 7 jaar niet meer samen” – “ah oei, da’s spijtig” – pijnlijke stilte) draait zo’n gesprek immers uiteindelijk ook steeds uit op een bespreking van het weer van de voorbije week. door desbetreffende ongemakkelijkheid wordt bovendien opnieuw pijnlijk duidelijk waarom deze persoon slechts een verre kennis of een oude vriend is.
ik heb geen idee hoe ik deze post op een scherpzinnige manier kan eindigen, dus bij deze een heel ongemakkelijk einde en “a bunny with a pancake on its head”!
