operatie – Capriolen

Operatie 2.0: de revalidatie

11 augustus 20144 juli 2019 Sannemet zelfgemaakte afbeeldingen2 Reacties

“Have the operation”, they said, “It will be fun”, they said.

“Stay home for three weeks in a wheelchair” they said, “It will be like a vacation”, they said.

Na mijn tweede knieoperatie kreeg ik van chirurg Leren Vest Zomerse Blazer drie weken steunverbod, zodat het geopereerde kraakbeen in mijn knie kon genezen. Hij had mij op voorhand wel enigszins gewaarschuwd dat dit geen pretje ging zijn, maar ik had dit uiteraard (uiteraard) niet te serieus genomen.

Ik dacht er het mijne van. Ik had een rolstoel uitgeleend bij OZ, enkele Dr. Oetker pizza’s gekocht en een audioboek gedownload: ik was klaar voor mijn drie weken thuiszitten! Ik beeldde mij in dat ik drie weken thuis ging zitten chillaxen, gezellig bij de huisdiertjes, met eten bij de hand, liters Pepsi Max om binnen te gieten, met tijd om boeken te lezen, ja, zelfs tijd om boeken te schrijven! Ik zou vanalles kunnen doen dat ik al maanden uitstel: mijn belastingen invullen, e-mails beantwoorden, allerlei epische blogposts schrijven, zwart-wit documentaires over de Tweede Wereldoorlog zien, etc…

De realiteit bleek pijnlijk anders: ik moest drie weken lang in een godverdomse rolstoel zitten, waardoor mijn gat altijd extreem begon te zweten, aangezien het buiten een gezellige 25° was; tweemaal daags moest ik Tresor-cornflakes eten omdat ik geen vers brood kon gaan kopen; er moesten constant loodgieters langskomen voor een lek te repareren die uiteindelijk niet eens bij mij bleek te zitten (na het vierde en vijfde loodgieterbezoek verkondigde ik tegen iedereen die het horen wou “dat ik wel betere dingen te doen had”, waarna ik dan telkens besefte dat ik helemaal niks te doen had); ik moest een gehandicaptentaxi bestellen om naar de dierenarts te kunnen gaan met mijn konijn; ik botste elke dag met mijn voeten, knieën en ellebogen tegen elke mogelijke muur en kast, gezien ik niet bepaald een begenadigde rolstoelchauffeur ben; ik moest elke avond diepvriesmaaltijden eten want ik kon niet rechtstaan om te koken; ik moest wachten op bezoek om nog eens met mijn zwetend gat buiten mijn appartement te komen.

Al deze factoren zorgden ervoor dat ik niet bepaald zin had om boeken te lezen, boeken te schrijven, mijn belastingen in te vullen, e-mails te beantwoorden, zwart-wit documentaires over de Tweede Wereldoorlog zien, noch om allerlei epische blogposts te schrijven. In de plaats daarvan lag ik eigenlijk de hele tijd met mijn zwetend gat in bed naar YouTube te kijken samen met mijn kat.

Onderstaand filmpje geeft een waarachtig beeld van mijn revalidatie een doorprikt het “it will be fun”-denken dat sommigen onder u misschien ook koesterden. Blijf zeker kijken tot het einde want vanaf Dag 14 is het DOTA2-kampioenschap “The International 2014” afgelopen en komt u te weten welke doldwaze bezigheid ik daarna heb moeten bedrijven (meer “Dr. Phil”? misschien toch een boek lezen? spannend!).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=3cK49qOAtl4&w=560&h=315]

Ten slotte anticipeer ik alvast op enkele vragen naar aanleiding van de bovenstaande meeslepende vertelling van mijn revalidatie:

Hoe gaat het met zieke Yoko?
Mijn konijn Yoko heeft drie weken medicatie gekregen en is er ondertussen helemaal bovenop, ze is terug haar vrolijke ondeugende zelf! Bobke was ook blij zijn vrouwtje terug te hebben, want anders moest hij zichzelf wassen.
Naar aanleiding van de “Dr. Phil”-aflevering “Teen Mama Drama” die ik gezien heb: Did She Get Pregnant to Be on TV?
Ja! Die vortige slet was nog maar 18 jaar en al zwanger en ze had dat keihard gedaan omdat ze altijd naar “Teen mom” keek op MTV! Tsssss!
Naar aanleiding van de “Dr. Phil”-aflevering “My Husband, Pablo, and His Other Women” die ik gezien heb: hoeveel vrouwen had Pablo wel niet!?
Pablo de vuile manhoer bedroog zijn vrouw met zeker drie minnaressen! Maar zijn vrouw had het uiteindelijk door en had samen met minnares nummer 3 een verzonnen dating profiel gemaakt en zo Pablo in de val gelokt want Pablo wou ook wel eens seksen met dat vals dating profiel, de leugenachtige sletterige slet!

Operatie 2.0: de ervaring

6 augustus 20144 juli 2019 Sanneenkel eigen tekstLeave a Comment

LANGE VERSIE:

Dinsdag 8 juli 2014 volgde mijn tweede knieoperatie, om de resterende schade aan mijn kraakbeen te herstellen. Het was dus dezelfde operatie, dezelfde chirurg en hetzelfde ziekenhuis als 8 maanden ervoor.

De ochtend begon al beter als de vorige keer: ik had braaf niets gegeten of gedronken en ik kon gewoon wandelen naar het ziekenhuis in plaats van een taxi te nemen en onderweg geld te moeten gaan afhalen. Eens aangekomen in het ziekenhuis, werd er ook niet meer met mijn eenpersoonskamer en vermeende VIP-status gespot, aangezien ik nu slechts een tweepersoonskamer had geboekt. Bovendien werd deze keer, onder mijn aandachtig toeziend oog, op het juiste been een pijl gezet.

Eens ik naar het operatiekwartier gebracht werd, ging het echter van kwaad naar erger. Ik begon erg veel stress te krijgen en chirurg Leren Vest had deze keer geen leren vest aan toen hij goedendag kwam zeggen, maar wel zijn “scrubs“. Toen Leren Vest naar mijn ziekenhuisbed kwam gewandeld, zwaaide hij bovendien met zijn armen, waardoor ik domweg dacht dat hij wilde high fiven (alsof normale volwassen mensen dat op zo’n moment zouden doen? what is wrong with me!?) en ik aldus mijn hand omhoog stak om de high five in ontvangst te nemen, waarna pijnlijk duidelijk werd dat hij mij gewoon een hand wilde geven (zoals elke normale medemens die niet Sanne is). Awkward!

In de operatiekamer werd mij een anesthesiemiddel toegediend en kwam ook het zuurstofmasker op de proppen. Plots kreeg ik heel veel achterhoofd- en nekpijn waardoor ik begon te panikeren/wenen en instinctief het zuurstofmasker probeerde te ontwijken. De anesthesist en verpleegster probeerden mij te kalmeren en het zuurstofmasker terug op mijn gezicht te krijgen. Ze zeiden “rustig in en uit ademen, er is niks mis” en het volgende dat ik mij herinner is de verkoeverruimte.

In de verkoeverruimte werd ik langzaam wakker met een extreem comfy warmtedeken op mijn lichaam. It was the best thing ever. (Ik had de verpleegsters op voorhand laten weten dat ik de voorbije twee keer dat ik volledige verdoving had ondergaan telkens bevriezend wakker werd.) Zalig genietend van de heerlijke warmte, en ongetwijfeld ook een beetje high van de anesthesie, heb ik iedereen die aan mijn bed kwam staan uitvoerig bedankt voor de goede zorgen, dit alles met mijn ogen toe en ongetwijfeld maar half-verstaanbaar omdat ik lekker aan het verkoeveren was. Het kon mij overigens geen kak schelen hoe de operatie verlopen was, want ik had een elektrisch deken en everything was awesome.

Even onverwacht en bruut als die mislukte high five met Leren Vest, was het moment toen ze het warmtedeken van mij afnamen. Zonder boe of ba werd de hemelse warmtebrenger van mij weggenomen en werd mijn bed richting kamer gereden. Daar werd mij al snel eten aangeboden, wat ik weigerde omdat ik kotsmisselijk was. Even later werd mij aangemaand toch iets te eten en te drinken, waarop ze mij rechtzetten in mijn bed en ik vervolgens bijna van mijn sus ging. Ik begon weg te draaien en blijkbaar zag ik er nog witter dan normaal uit, want de mevrouw in het bed naast mij drukte op “de rode knop” om een verpleegster te roepen. Die verpleegster deed mijn bed terug naar beneden en zei “daarvoor moet ge toch niet wenen!” en ik dacht in mijzelf “ik ween als ik wil wenen! it’s my operation and i’ll cry if i want to!“. Uiteindelijk voelde ik mij iets beter en heb ik de boterhammen met confituur en smeerkaas gegeten, alsook wat water gedronken. Leren Vest kwam mij vertellen over de operatie, maar had geen leren vest aan, doch wel een zomerse blazer.

In de namiddag kwam het moment van vertrek naar huis. De mama van Papzak kwam mij ophalen. Zij is verpleegster en had een auto. Haar verpleegster-zijn was een groot succes, haar auto iets minder. Onderweg naar de parking werd ik zo misselijk van in de rolstoel te zitten, dat ik bijna moest overgeven, waarop een mevrouw van het onthaal kwam toegesneld met een bloempot. Ik werd op een brancard (keidramatisch!) terug naar mijn kamer gebracht, waar een lage bloeddruk werd vastgesteld en ik even moest bekomen alvorens nog een vertrekpoging te ondernemen. Deze tweede poging verliep niet veel beter. De bloempot hadden we ingewisseld voor een plastiek zakje, dat ik al nodig bleek te hebben in de Huidevettersstraat. Eens de boterhammen met confituur en smeerkaas er in de verkeerde richting terug uit waren gekomen, voelde ik mij wel een pak beter.

Thuis heb ik een dutje gedaan, een Iglo-maaltijd gegeten, “Dr. Phil” op YouTube gezien en hevig smachtend teruggedacht aan mijn warmtedeken.

KORTE VERSIE:

LEUK:

Pijl op juiste been (+)
Extreem awesome elektrisch warmtedeken in verkoeverruimte (++++++)

NIET ZO LEUK:

Mislukte high five met Leren Vest (-)
Wenen in zuurstofmasker (-)
Leren Vest had geen leren vest aan, maar een zomerse blazer (- -)
Bijna overgeven in bloempot (-)
Overgeven in auto (- -)

CONCLUSIE:

Ondanks het feit dat de ervaring met het warmtedeken the best thing ever was, maakte het misselijk zijn, de high five fail en de zomerse blazer het al bij al toch een minder geslaagde dag.

Binnenkort op deze blog: “Operatie 2.0: de revalidatie”.

Sanne in de OK: operatie 2.0

7 juli 20144 juli 2019 Sanneenkel eigen tekstLeave a Comment

Oktober 2013 was niet bepaald de beste maand van mijn leven. In die maand liep mijn relatie van 5 jaar op de klippen, moest ik daardoor verhuizen én moest ik geopereerd worden aan mijn knie nadat ik tijdens het voetballen gevallen was.

De week voor mijn operatie viel samen met de week dat ik gedumpt was. De weken na mijn operatie -toen ik moest revalideren- vielen samen met de weken dat ik pas gedumpt was en met de weken waarin ik een nieuw appartement moest zoeken, meubels moest kopen en moest verhuizen. In de weken voorafgaand en na mijn operatie heb ik liters Ben&Jerry’s verorberd, de eerste drie seizoenen van “Game of Thrones” gezien en blijkbaar elke dag wenend mijn zus opgebeld. Soms allemaal tegelijkertijd.

De dag van de operatie zelf verliep niet vlekkeloos. ‘s Ochtends had ik al per ongeluk bijna ontbeten uit gewoonte, terwijl ik nuchter moest blijven. Vervolgens had ik stiekem “mijn medicijnen genomen met een slokje water” omdat ik bijna omkwam van de honger en dorst. Die ochtend moest ik met een taxi naar het ziekenhuis. Ik geraakte al amper in het taxibusje met mijn kapotte knie en moest dan onderweg ook nog eens geld gaan afhalen om de chauffeur te kunnen betalen.

Eens aangekomen in het ziekenhuis, werd ik smalend door de gangen geleid als “de VIP” omdat ik via mijn hospitalisatieverzekering een eenpersoonskamer kreeg terugbetaald. Dan zette de verpleegster, voor ik er erg in had, een gigantische pijl op mijn verkeerde been, “zodat de chirurg wist waar hij moest zijn“. Toen ik haar duidelijk maakte dat de chirurg onder geen enkel beding bij mijn rechterknie moest zijn omdat het mijn linkerknie was die geopereerd moest worden, werd ik niet geloofd en belde de verpleegster wantrouwig de chirurg. Die had blijkbaar per vergissing “rechterknie” op het blad gezet en gaf toe dat het mijn linkerknie was “waar hij moest zijn“. Desgevallend probeerde de verpleegster de dikke rode pijl op mijn rechterbeen weg te vegen en af te schuren. Tevergeefs. Ten slotte zette ze er dan maar een kruis over en een nóg grotere pijl op mijn linkerbeen.

Nadat ik uiteindelijk onder het gewicht van een ondraaglijk schuldgevoel had toegegeven dat ik die ochtend “mijn medicijnen met een slokje water had genomen” en de verpleegster hier niet mee kon lachen omdat ik nuchter had moeten blijven, werd ik naar de operatiekamer geleid. Vanaf dan klampte ik paniekerig elke persoon aan die ik tegenkwam om te verkondigen dat ze enkel mijn linkerknie moesten opereren en dat ze die andere pijl totaal moesten negeren. Dan kreeg ik kalmeringspilletjes en een kalmeringsspuitje. Dan kwam de chirurg langs en die had een leren vest aan. Dat vond ik wel fancy. Ik zei hem dat hij bij mijn linkerknie moest zijn. Daarna herinner ik mij niks meer.

Toen ik wakker werd in de narcoseruimte (?), had ik het koud, deed mijn been pijn en vroeg ik meteen aan de dichtstbijzijnde persoon wat er nu mis was met mijn knie: kruisbanden, meniscus, iets anders? De narcoseverpleegster (?) zei dat het mijn kraakbeen was, waarna ik weer indommelde en pas bijkwam toen ik weer in mijn VIP-eenpersoonskamer was. Ik vroeg de verpleegster die de verkeerde pijl had gezet wanneer de chirurg langskwam om uitleg te geven, maar zij verzekerde mij dat ik hierop niet moest wachten. Toen ik protesteerde dat er tijdens de operatie blijkbaar gebleken is dat er een kraakbeenprobleem was, zei de verpleegster dat het gewoon mijn kruisbanden waren en dat ik wel gehallucineerd zal hebben dat iemand mij vertelde dat het een kraakbeenprobleem was. (Alsof ooit iemand in the history of the world dat gehallucineerd heeft? Da’s keirandom?) Ondanks de onbetwistbare betrouwbaarheid van de verpleegster die de verkeerde pijl had gezet, besloot ik toch maar te wachten. De chirurg wist mij te zeggen dat het wel degelijk een kraakbeenprobleem was. Ondertussen was ik zo goed als omgekomen van de honger en dorst, maar kreeg ik water en yoghurt (“waarom geven ze niet gewoon platte kak?” vroeg ik mij af).

Even later werd ik opgehaald door mijn ex-schoonmoeder, eens thuis bracht mijn ex-schoonzus mij een pot Ben&Jerry’s, even later belde ik wenend mijn zus en de rest van de dag keek ik naar “Game of Thrones”.

Morgen word ik opnieuw geopereerd aan mijn knie. Er is waarschijnlijk (nog) een kraakbeenletsel.

Ondanks al het bovenstaande, kies ik toch opnieuw voor hetzelfde ziekenhuis, want mijn chirurg had een leren vest aan toen hij mij goedendag kwam zeggen en ik vond dat wel tof.

Het geluk zit in kleine dingen.