verslaving – Capriolen

Crazy Plant Lady

4 mei 20144 juli 2019 Sannemet zelfgemaakte afbeeldingenLeave a Comment

Sinds enkele jaren ben ik een plantenverslaafde. Bepaalde mensen met wie ik heb samengewoond beschuldigden mij er zelfs van op elke lege oppervlakte dwangmatig allerlei planten te zetten. Tegenwoordig moet ik zelfs nieuwe oppervlakten creëren om meer planten te kunnen zetten. Van Papzak mag ik er zelfs geen meer kopen!

Ik koop mijn planten overal: in plantenwinkels (duhh), maar ook in supermarkten (Albert Heijn <3) of winkels als “den Brico” en Ikea. Ik zet ze overal: op kasten, tafels, togen, bij de konijnen en zelfs in de badkamer.

Het feit ik absoluut geen zak van planten afweet, heeft mijn ontluikende passie nooit kunnen temperen. Elke week ga ik met mijn gietertje, fancy plantenaardevochtigehidsmeter -die ondertussen eigenlijk stuk is en eerder als een soort placebo-pendel figureert- en (gebrek aan) logisch verstand op pad om al mijn plantjes genoeg (vaak te veel) water te geven. Sommige planten zijn aan mijn overenthousiast gewater een pijnlijke, rottende dood gestorven, maar door de jaren heen heb ik toch een mooie verzameling bij elkaar gespaard: de oudste plant is 15 jaar, de meeste zijn 1-3 jaar en in de laatste 4 maanden heb ik er 8 nieuwe gekocht (how shameful).

Toen ik enkele maanden geleden mijn planten weer eens verpot had, waarna ik dus alle te klein geworden bloempotten wel “moest” vullen met nieuwe planten, en ik eigenlijk echt geen plaats meer had om er nog te zetten, besefte ik dat het een probleem was geworden. Uit interesse -en om te checken of er echt wel geen plaats meer was voor meer planten- berekende ik mijn planten/appartement-ratio.

Ik heb 24 planten in een appartement van ongeveer 66m². Dat is meer dan 3 planten per 3m² (!!), ofte 0,36 planten per m² (!!!). That officially makes me a Crazy Plant Lady.

Bereken gerust uw eigen plant/m²-ratio en kom uw Plant Lady gehalte te weten:

Omdat mijn planten awesome zijn, maar vooral omdat ik een Crazy Plant Lady ben, vinden jullie hieronder mijn hele plantenverzameling in de vorm van collectable cards. Sommigen hebben zelfs special abilities!

Dat ik geen hol afweet van planten, werd overigens weer bevestigd toen ik al mijn planten een naam moest geven voor de kaartjes. Ik denk dat enkel “sansevieria”, “bananenplant”, “vetplant” en “kattengras” enigszins correcte benamingen zijn. Ik was megatrots op mezelf toen ik “bloemplant” had bedacht, maar kwam dan weer vast te zitten en ben uiteindelijk schaamtelijk gestrand op onder meer het onnozele “bladplant”, het nog onnozelere “blaadjesplant”, het weinig originele “lichtgroene plant” en het inspiratieloze “hangplant”.

princekoeken (deel 1): de verslaving

16 januari 20124 juli 2019 Sannemet zelfgemaakte afbeeldingenLeave a Comment

sinds vorige week heeft mijn leven een grote wending gemaakt, een draai van 179° schat ik. sinds zaterdag 7 januari 2012 heb ik geen princekoek meer gegeten.voor meer over het levensgevaarlijke afkicken en de daarmee gepaarde ontwenningsverschijnselen: zie binnenkort op deze blog. want eerst de prangende vraag: “hoe de fuck is het zo ver kunnen komen!?”

mijn liefde voor princekoeken ontsproot zijn kiemen in mijn elfde levensjaar. sinds dan vertoefde ik op het koninklijk atheneum te mortsel, alwaar zich een koekenautomaat bevond in de “overdekte speelplaats”. daar zaten de meest goddelijke princekoeken in OOIT, per vier verpakt en lekker koud (deze variant ben ik nergens anders ooit tegengekomen). sinds dan was het hek van de dam: ik had de meest hemelse smaak ter aarde geproefd en viel weerloos ten prooi aan een verslaving van formaat.

waar mijn verslaving tijdens mijn middelbareschooltijd nog enigszins werd ingetoomd door de kostelijkheid ervan en door het feit dat ik van mijn vader maar 1 koek per dag mocht eten, gingen alle remmen los toen ik op mijn 17de het ouderlijke huis verliet en in antwerpen kwam wonen. kwijlend dagdromen van princekoeken was voorbij! ik mocht er zoveel eten als ik wou! vastbesloten om mij geen seconde langer princekoeken te ontzeggen, voedde ik mij (en mijn verslaving) dagelijks met een princekoek of twee. ik begon te merken dat princekoeken mij een goed gevoel gaven: ik at een princekoek (of drie) wanneer ik verdrietig was en ik vierde leuke gebeurtenissen met een princekoek (of vier). princekoeken waren er voor al mijn examens op de unief, zij waren er tijdens mijn eerste relatie en mijn huidige, zij waren er tijdens afleveringen van zowel “buffy the vampire slayer” als van “house md”, zij waren er op de fiets, in de les, achter mijn bureau, op de bus, …

na tien jaren bijna dagelijks een minimum aan 1 princekoek te verorberen, was mijn naïeve brein dan ook zodanig gebrainwashed dat ik de koeken in kwestie een soort bijbelse betekenis en allerlei mythische krachten toeschreef.

degenen die de eer hebben gehad met mij te mogen samenwonen, kunnen getuigen dat mijn princekoekenverslaving een grote invloed had op mijn anders zo rustige en mondaine leventje. iemand die ongepast naar mijn hemelse koekjes keek, laat stáán zomaar ongevraagd een princekoek nam, laat al helemáál stáán de ongeziene onbeschoftheid had om een van de laatste drie princekoeken te nemen, ontketende bij mij een agressieve en ongetwijfeld beangstigende tirade. ook wanneer ik doorheen de dag ontdekte dat mijn princekoeken op waren, kregen mijn hersenen een kortsluiting en bestond mijn enige dagtaak er vanaf dan in om een nieuwe doos princekoeken te bemachtigen, zelfs al zou ik deze doos uit de handen van een wenend gehandicapt dakloos kind moeten trekken.

kortom, mijn naam is sanne en ik was tien jaar lang een princekoekaholic.

BINNENKORT OP DEZE BLOG: princekoeken (deel 2). het afkicken.