pepsi max – Capriolen

“Black Mirror” maar dan echter en erger

25 januari 20194 juli 2019 Sannemet zelfgemaakte afbeeldingen1 reactie

Iedereen vindt moderne technologie allemaal gezellig en leuk enzo, totdat ze eens een aflevering van “Black Mirror” hebben gezien en helemaal beginnen te freaken. Maar ik heb geen futuristische/apocalyptische/1984-achtige Netflix-serie nodig om mij ongemakkelijk te voelen door bepaalde technologieën.

Zo voel ik mij al sinds mijn eerste week op mijn werk persoonlijk aangevallen door het geurding in de toiletten. Dat rotding springt altijd aan zodra ik binnenkom in het wc-kotje, alsof ik een mega vortige stinkende vetlap ben wiens lichaamsgeur alleen al de sensoren van dat geurding als dusdanig triggeren dat het onmiddellijk van die vieze lavendel moet beginnen rondspuiten.

Ook als ik lekker lig te chillaxen in mijn zetel in mijn chillkleren onder mijn deken en met mijn Pepsi Max, word ik lastiggevallen door technologie. Wanneer Netflix mij na een compleet arbitrair verloop van tijd vraagt “of ik er nog ben?”, word ik instant superzelfbewust van mijn vrijetijdsbesteding terwijl Netflix toch eigenlijk werkelijk totaal geen zaken heeft met of ik er nog ben of niet.

Waar de mysterieuze algoritmes van het internet mij zowel begrijpen in het diepst van mijn verlangens alsook mij extreem onzeker maken over mijn interesses, is het suggereren van YouTube-filmpjes en podcasts, gebaseerd op mijn voorkeuren. Enerzijds ben ik blij dat YouTube en podcasts-apps weten dat ik enkel geïnteresseerd ben in griezelige true crime docu’s over de ergste zondaars van de wereld, anderzijds voel ik me toch steeds nogal gegeneerd als er mij voorgesteld wordt om meer te zien van “Britain’s Darkest Taboos” of als er mij gevraagd wordt of ik genoten heb van de laatste podcast van “Small Town Murder”. (Een keer was ik op een familiefeest en wilde ik foto’s van mijn kat laten zien aan mijn tante, want zo ben ik wel, en unlockte ik mijn GSM en stond deze Google Search nog open. Niet omdat ik een fetisjist ben van mannen in vrouwenlingerie maar wel omdat ik eerder die dag een documentaire had gezien over deze enge onderbroeken-verzamelende crimineel. Ik heb zelfs geen poging ondernomen om dit uit te leggen en ben gewoon overgegaan tot foto’s van Kali.)

Onzeker over mijn intelligentie word ik dan weer van die aartsmoeilijke Captcha-challenges waarbij ik moet bewijzen dat ik geen robot ben door absurde en compleet onmogelijke opdrachten uit te voeren zoals het herkennen van verkeersborden en auto’s op foto’s. Eerst denk ik nog “jaaaa da’s keigemakkelijk, in het echte leven herken ik zeer zeker auto’s van andere voertuigen!”, maar dan komen de foto’s die allemaal supervaag en dubbelzinnig zijn, slaat de angst mij om het hart en maak ik blijkbaar de ene fout na de andere.

Spotify heeft dan weer een tijdlang gedacht dat ik een of andere geobsedeerde Germanofiel was door mij maandenlang akelige Duitse liedjes op te dringen in mijn “Discover Weekly”.

Tevens werd ik door moderne technologie pijnlijk en gedwongen geconfronteerd met mijzelf als ik 9997889898 liter Pepsi Max wilde bestellen bij CaddyHome. Zelfs na ettelijke bestellingen en leveringen bleef de website mij vragen of ik zeker was van deze hoeveelheid.

(Ter info: de gebruikte foto’s van mezelf heb ik niet eens moeten trekken voor deze gelegenheid, ik heb die op mijn GSM gevonden want blijkbaar had ik in een overdramatisch moment een serie foto’s naar mijn vriend gestuurd toen ik eens een dag ofzo een polsbrace moest dragen.)

Operatie 2.0: de revalidatie

11 augustus 20144 juli 2019 Sannemet zelfgemaakte afbeeldingen2 Reacties

“Have the operation”, they said, “It will be fun”, they said.

“Stay home for three weeks in a wheelchair” they said, “It will be like a vacation”, they said.

Na mijn tweede knieoperatie kreeg ik van chirurg Leren Vest Zomerse Blazer drie weken steunverbod, zodat het geopereerde kraakbeen in mijn knie kon genezen. Hij had mij op voorhand wel enigszins gewaarschuwd dat dit geen pretje ging zijn, maar ik had dit uiteraard (uiteraard) niet te serieus genomen.

Ik dacht er het mijne van. Ik had een rolstoel uitgeleend bij OZ, enkele Dr. Oetker pizza’s gekocht en een audioboek gedownload: ik was klaar voor mijn drie weken thuiszitten! Ik beeldde mij in dat ik drie weken thuis ging zitten chillaxen, gezellig bij de huisdiertjes, met eten bij de hand, liters Pepsi Max om binnen te gieten, met tijd om boeken te lezen, ja, zelfs tijd om boeken te schrijven! Ik zou vanalles kunnen doen dat ik al maanden uitstel: mijn belastingen invullen, e-mails beantwoorden, allerlei epische blogposts schrijven, zwart-wit documentaires over de Tweede Wereldoorlog zien, etc…

De realiteit bleek pijnlijk anders: ik moest drie weken lang in een godverdomse rolstoel zitten, waardoor mijn gat altijd extreem begon te zweten, aangezien het buiten een gezellige 25° was; tweemaal daags moest ik Tresor-cornflakes eten omdat ik geen vers brood kon gaan kopen; er moesten constant loodgieters langskomen voor een lek te repareren die uiteindelijk niet eens bij mij bleek te zitten (na het vierde en vijfde loodgieterbezoek verkondigde ik tegen iedereen die het horen wou “dat ik wel betere dingen te doen had”, waarna ik dan telkens besefte dat ik helemaal niks te doen had); ik moest een gehandicaptentaxi bestellen om naar de dierenarts te kunnen gaan met mijn konijn; ik botste elke dag met mijn voeten, knieën en ellebogen tegen elke mogelijke muur en kast, gezien ik niet bepaald een begenadigde rolstoelchauffeur ben; ik moest elke avond diepvriesmaaltijden eten want ik kon niet rechtstaan om te koken; ik moest wachten op bezoek om nog eens met mijn zwetend gat buiten mijn appartement te komen.

Al deze factoren zorgden ervoor dat ik niet bepaald zin had om boeken te lezen, boeken te schrijven, mijn belastingen in te vullen, e-mails te beantwoorden, zwart-wit documentaires over de Tweede Wereldoorlog zien, noch om allerlei epische blogposts te schrijven. In de plaats daarvan lag ik eigenlijk de hele tijd met mijn zwetend gat in bed naar YouTube te kijken samen met mijn kat.

Onderstaand filmpje geeft een waarachtig beeld van mijn revalidatie een doorprikt het “it will be fun”-denken dat sommigen onder u misschien ook koesterden. Blijf zeker kijken tot het einde want vanaf Dag 14 is het DOTA2-kampioenschap “The International 2014” afgelopen en komt u te weten welke doldwaze bezigheid ik daarna heb moeten bedrijven (meer “Dr. Phil”? misschien toch een boek lezen? spannend!).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=3cK49qOAtl4&w=560&h=315]

Ten slotte anticipeer ik alvast op enkele vragen naar aanleiding van de bovenstaande meeslepende vertelling van mijn revalidatie:

Hoe gaat het met zieke Yoko?
Mijn konijn Yoko heeft drie weken medicatie gekregen en is er ondertussen helemaal bovenop, ze is terug haar vrolijke ondeugende zelf! Bobke was ook blij zijn vrouwtje terug te hebben, want anders moest hij zichzelf wassen.
Naar aanleiding van de “Dr. Phil”-aflevering “Teen Mama Drama” die ik gezien heb: Did She Get Pregnant to Be on TV?
Ja! Die vortige slet was nog maar 18 jaar en al zwanger en ze had dat keihard gedaan omdat ze altijd naar “Teen mom” keek op MTV! Tsssss!
Naar aanleiding van de “Dr. Phil”-aflevering “My Husband, Pablo, and His Other Women” die ik gezien heb: hoeveel vrouwen had Pablo wel niet!?
Pablo de vuile manhoer bedroog zijn vrouw met zeker drie minnaressen! Maar zijn vrouw had het uiteindelijk door en had samen met minnares nummer 3 een verzonnen dating profiel gemaakt en zo Pablo in de val gelokt want Pablo wou ook wel eens seksen met dat vals dating profiel, de leugenachtige sletterige slet!