Iedereen vindt moderne technologie allemaal gezellig en leuk enzo, totdat ze eens een aflevering van “Black Mirror” hebben gezien en helemaal beginnen te freaken. Maar ik heb geen futuristische/apocalyptische/1984-achtige Netflix-serie nodig om mij ongemakkelijk te voelen door bepaalde technologieën.
Zo voel ik mij al sinds mijn eerste week op mijn werk persoonlijk aangevallen door het geurding in de toiletten. Dat rotding springt altijd aan zodra ik binnenkom in het wc-kotje, alsof ik een mega vortige stinkende vetlap ben wiens lichaamsgeur alleen al de sensoren van dat geurding als dusdanig triggeren dat het onmiddellijk van die vieze lavendel moet beginnen rondspuiten.
Ook als ik lekker lig te chillaxen in mijn zetel in mijn chillkleren onder mijn deken en met mijn Pepsi Max, word ik lastiggevallen door technologie. Wanneer Netflix mij na een compleet arbitrair verloop van tijd vraagt “of ik er nog ben?”, word ik instant superzelfbewust van mijn vrijetijdsbesteding terwijl Netflix toch eigenlijk werkelijk totaal geen zaken heeft met of ik er nog ben of niet.
Waar de mysterieuze algoritmes van het internet mij zowel begrijpen in het diepst van mijn verlangens alsook mij extreem onzeker maken over mijn interesses, is het suggereren van YouTube-filmpjes en podcasts, gebaseerd op mijn voorkeuren. Enerzijds ben ik blij dat YouTube en podcasts-apps weten dat ik enkel geïnteresseerd ben in griezelige true crime docu’s over de ergste zondaars van de wereld, anderzijds voel ik me toch steeds nogal gegeneerd als er mij voorgesteld wordt om meer te zien van “Britain’s Darkest Taboos” of als er mij gevraagd wordt of ik genoten heb van de laatste podcast van “Small Town Murder”. (Een keer was ik op een familiefeest en wilde ik foto’s van mijn kat laten zien aan mijn tante, want zo ben ik wel, en unlockte ik mijn GSM en stond deze Google Search nog open. Niet omdat ik een fetisjist ben van mannen in vrouwenlingerie maar wel omdat ik eerder die dag een documentaire had gezien over deze enge onderbroeken-verzamelende crimineel. Ik heb zelfs geen poging ondernomen om dit uit te leggen en ben gewoon overgegaan tot foto’s van Kali.)
Onzeker over mijn intelligentie word ik dan weer van die aartsmoeilijke Captcha-challenges waarbij ik moet bewijzen dat ik geen robot ben door absurde en compleet onmogelijke opdrachten uit te voeren zoals het herkennen van verkeersborden en auto’s op foto’s. Eerst denk ik nog “jaaaa da’s keigemakkelijk, in het echte leven herken ik zeer zeker auto’s van andere voertuigen!”, maar dan komen de foto’s die allemaal supervaag en dubbelzinnig zijn, slaat de angst mij om het hart en maak ik blijkbaar de ene fout na de andere.
Spotify heeft dan weer een tijdlang gedacht dat ik een of andere geobsedeerde Germanofiel was door mij maandenlang akelige Duitse liedjes op te dringen in mijn “Discover Weekly”.
Tevens werd ik door moderne technologie pijnlijk en gedwongen geconfronteerd met mijzelf als ik 9997889898 liter Pepsi Max wilde bestellen bij CaddyHome. Zelfs na ettelijke bestellingen en leveringen bleef de website mij vragen of ik zeker was van deze hoeveelheid.
(Ter info: de gebruikte foto’s van mezelf heb ik niet eens moeten trekken voor deze gelegenheid, ik heb die op mijn GSM gevonden want blijkbaar had ik in een overdramatisch moment een serie foto’s naar mijn vriend gestuurd toen ik eens een dag ofzo een polsbrace moest dragen.)
beste Sanne, ik heb je blog gelezen en heb heel moete lache wanneer kotm er een volgende blogg groetjes hannes