Categorie: met zelfgemaakte afbeeldingen

Mijn blog is intussen al een jaar en half oud, en ongeveer een half jaar inactief. Toch krijg ik nog regelmatig  van vrienden/familie/collega’s de vraag of ik niet eens een nieuwe post ga schrijven. Ook onbekenden vinden nog steeds de weg naar mijn blog, en wel via Google. Op WordPress kan ik zelfs zien via welke zoektermen iemand op “Capriolen” terechtkomt.

De top 10 van all time meest gebruikte zoektermen zijn echter niet de meest flatterende. Ze gaan allemaal over gebroken tenen en opgezwollen gezichten en ogen. Pas op de 10de plaats staat mijn naam.

Uit een grondige analyse van de zoektermen blijkt echter tevens dat sommige mensen succesvol beroep hebben gedaan op mijn blog.

Zo heb ik de persoon die het internet doorzocht naar “onderwerpen voor ongemakkelijk telefoongesprek” ongetwijfeld op het juiste spoor gezet met mijn post over ongemakkelijke gesprekken (niet per se telefonisch, maar op alle communicatievormen van toepassing):

“WAT? gesprekken die tandenknarsend pijnlijk, awkward, doodweg onzinnig of hemeltergend saai zijn. conversaties waaraan elke weldenkende mens zo snel mogelijk een einde zou willen maken, maar waaraan hij om een of andere reden niet kan ontsnappen. een wezenlijk kenmerk van zulke gesprekken is het banale en triviale onderwerp (doorgaans het weer).”

Hopelijk is ook mijn foto van een konijn met een pannenkoek op zijn hoofd een nuttige bijdrage geweest.

Verder heeft de persoon met de prangende vraag “hoe maak ik zo’n mooie veeg met puree op een bord” ongetwijfeld iets opgestoken van mijn schrijfsel over de treffende gelijkenis tussen kattenkots en gerechten van sterrenchefs (met “zo’n mooie veeg met puree”, jawel):

“een mooie presentatie op het bord, uitgelegd aan de hand van kattenkots, ziet er als volgt uit. eten wordt brokkerig en “casual” (niet strak en symmetrisch, da’s zoold school) gepresenteerd in een lijn. deze rommelige lijn van eten wordt gekenmerkt door verschillende kleurtjes, hier en daar een hoogteverschil, versierd met een bladje munt ofzo. maar desalniettemin een lijn zoals deze ook uit uw liefste huiskamertijger spuit wanneer die te hard heeft liggen schrokken of plezierig gras heeft zitten eten. deze “eetlijn” wordt vervolgens versierd met enkele vegen errond op het bord. de uitgeveegde strepen puree of saus (doorgaans balsamico, al is dat al te mainstream tegenwoordig) zijn het evenbeeld van wat mijn kat op de vloer teweegbrengt als zij haar braaksel tevergeefs wilt ondergraven met haar poezelige voorpootjes, maar hier uiteraard niet in slaagt en in plaats daarvan de grond besmeerd met vegen kots en andere samengeraapte vuiligheden van de grond. de “spatten” eten, waar sterrenchefs graag het bord verder mee opvullen, manifesteren zich eveneens in het overgeefsel van katten: braken gebeurt immers meestal in fasen, waarbij de kat zich enkele centimeters verplaatst (bijvoorbeeld van de leren zetel naar het perzische tapijt, kwestie van toch zacht te zitten tijdens deze vervelende gebeurtenis) om daar verder over te geven.”

Ik gaf een duidelijk en klaar advies aan de hand van deze metafoor en hoop dan ook dat sterrenchefs-in-spe er iets aan gehad hebben.

Nog iemand anders (of dezelfde persoon, met dan wel zeer veel eigenaardige vragen en een eclectisch interessegebied) zocht via zoekmachines naar een “levensles van foute mensen“. Los van het feit dat ik me wel afvraag hoe en waarom ik blijkbaar kwalificeer als “foute mens”, denk ik wel dat ik enkele zinvolle onderrichtingen heb gegeven in mijn stuk over late levenslessen:

“LATE LEVENSLES 2: vrije uitloop kippen zijn niet dolgelukkige kippen met eindeloze velden ter hunner beschikking. bezorgd om dierenleed als ik ben, kocht ik uiteraard enkel eieren van vrije uitloop kippen. ik stelde mij hier dan een kippenparadijs bij voor, waar de kip van haar ei beviel in volkomen hygiënische en medisch verantwoorde omstandigheden, waarna mamakip terug buitenhuppelde richting horizon, door groen gras en onder een warm zonnetje. dit blijkt echter een ietwat naiëve voorstelling te zijn van het lot van een vrije uitloop kip.”

Tot slot meen ik ook te hebben bijgedragen aan de gemoedsrust van de persoon die in Google de volgende hartverscheurende hulpkreet uitte: “help mijn poes is een geheim agent“. Misschien is zijn kat eveneens totaal weerloos als het over eten gaat:

“de meest recente kamikaze-actie voerde kali uit in ons appartement in antwerpen (derde verdieping). ze sprong via een bureau naar een openstaand raampje en balanceerde enkele seconden op de rand, klaar om naar beneden te donderen. mijn zus – ook reeds gekend met kali’s straffe stoten – probeerde haar van de afgrond terug te lokken door haar naam te roepen. geen succes… (logisch misschien, want haar eigenlijke naam is waarschijnlijk iets als Андреевна Владимировна Достоевский). vervolgens besloot mijn zus om kali’s zwakste punt – haar kryptoniet als het ware – in de strijd te gooien: eten. ze riep “koekje! koekje!” en kali twijfelde geen milliseconde: ze stond meteen luidkeels te miauwen op de toog in de keuken om het beloofde koekje in ontvangst te nemen. she’s gone native.”

Uit de analyse van de zoektermen blijkt echter ook dat ik enkele mensen heb moeten teluerstellen. Ik vrees dat ik de personen die op deze blog terechtkwamen door het zoeken naar “homo banaan”, “fetisch verpleegster”, “bloedgeven in de bus”, “dikke homo hamster”, “harde schijf ontsteking in het gezicht”, “geslachtsdelen ijs”, “lavabo voor gehandicapten”, “banaan in mijn kut”, “aanleg kippenparadijs”, “homo belevenissen”, “zak over je hoofd en weggooien”, “verbrande kip, tekening” en “warm zonnetje”, niet heb kunnen helpen met hun intense zingevingsvragen.

Er was echter een levensvraag die ik niet onbeantwoord kon laten, namelijk: “wanneer kwamen de eerste prince koeken ?” en de hiermee gepaard gaande eerder stellige zoekterm “eerste princekoek“. Bij deze de geschiedenis van de princekoek.