bloed geven doet overgeven

onder de leuze “bloed geven doet leven” trok ik deze ochtend richting edegem om bloed af te staan in het bloedtransfusiecentrum antwerpen.

aangemoedigd door menslievendheid, en deels omdat ik als ambtenaar een dagje verlof krijg om te bekomen van al die menslievendheid, meldde ik mij na een misselijkmakende busrit aan bij het rode kruis in het centrum. een uiterst vriendelijke dame begroette mij en gaf mij uitgebreid uitleg, alsook een “dankubon” die ik kon sparen en uiteindelijk inwisselen tegen een cinematicket of iets dergelijks. verrast door deze financiële blijk van dankbaarheid en de vele mondelinge “danku’s”, nam ik met een goed gevoel plaats om de medische vragenlijst in te vullen. even later, terwijl ik mij aan het afvragen was of ik tussen 1980 en 1996 zes maanden of langer in groot-brittannië verbleef, kreeg ik een mooie pen en een broche toegestopt.

tegen dan begon ik mij al lichtelijk ongemakkelijk te voelen bij al deze erkenning van mijn “goedheid”, zeker aangezien ik de voorbije dagen voornamelijk gedacht had aan hoeveel kleren ik vandaag ging kopen en iets minder aan hoeveel mensenlevens ik ging redden.

na een bespreking met de dokter, mocht ik plaatsnemen in een comfortabele zetel en werd mij het hele proces gewillig toegelicht. ik ben al vaak beprikt en evenvaak gecomplimenteerd geweest met mijn goed prikbare aders, dus zenuwachtig was ik niet. totdat ik nog 10 keer een gemeende “dankuwel” te horen kreeg van de verpleegster en nog van een gratis cola mocht genieten.

tegen dan voelde ik mij zo beschaamd en ongemakkelijk bij al die dankbaarheid dat ik mijzelf voornam om vanaf dan enkel en alleen uit menslievende bedoelingen bloed te komen doneren en denoods die dag nog te gaan werken ook. door mijn herwonnen wil om de meest altruïstische donor ooit te zijn en aangemoedigd door het lichtje dat begon te flikkeren telkens er te weinig bloed door mijn aderen stroomde, kneep ik als een gek in de stressbal die ik gekregen had. ik moest en zou die zak vullen met het perfecte bloed!

nadat ik mijn taak had volbracht, werd ik beloond met een brede glimlach, nog twee danku’s én spiegeltje waarop “ik ben een held” staat geschreven. bovendien mocht ik nog nagenieten van een drankje, een koekje en een boekje om tot rust te komen. nog steeds gebogen onder een schaamte- en schuldgevoel, durfde ik maar één koekje te nemen en maakte ik mij snel uit de voeten.

ik nam de bus richting antwerpen, maar werd al gauw steeds zieker en zieker. ze hadden mij inderdaad gewaarschuwd voor een mogelijk misselijk en duizelig gevoel. bovendien lijd ik al heel mijn leven aan reisziekte en aangezien dit de laatste jaren steeds vaker leidt tot overgeven in mijn handen, spurtte ik bij de eerstvolgende halte de straat op. daar legde ik mij uit pure miserie neer op het dichtstbijzijnde bankje zoals een of andere marginale drugsverslaafde, en probeerde te bekomen van de extreme misselijkheid waarvan ik het slachtoffer was geworden. een halfuurtje, drie gepasseerde bussen en een touristil later begon ik mij wat beter te voelen en stapte ik met een bang hartje terug op bus 17. ik geraakte zonder verdere problemen thuis.

en hoewel ik het niemand aanraad om te kotsen op de bus na bloed geven, het helpt wel uw schaamtegevoel te sussen. want ik was misschien oorspronkelijk wel voornamelijk uit op een dagje verlof via bloed geven, ik heb er uiteindelijk wel een zware prijs voor betaald én alsnog mensenlevens gered.

plus: mijn spiegeltje zegt dat ik een held ben en spiegels liegen niet.