de ultieme bakvis

gisterenavond won kevin idool 2011. de maandenlange afvalrace bekroonde uiteindelijk mijn favoriet tot winnaar. niet alleen was ik talrijke smsjes naar 6677 armer, ik was ook een besef rijker: ik ben de meest gemiddelde vtm-kijker ooit.

sinds de eerste editie, in 2003, heeft mijn topfavoriet steeds idool gewonnen. eerst dacht ik nog dat mijn stille gebedjes simpelweg gehoord werden, maar na vier edities begon er toch een en ander te dagen. bovendien bleek het grote publiek het niet enkel eens met mij bij idool, ook in andere  wedstrijden kregen mijn lievelingskandidaten doorgaans de meeste stemmen of erg hoge plaatsen. ik ben aldus de ultieme bakvis. enkel bij het eurovisiesongfestival wordt mijn mening niet gevolgd door de europese mensenmassa: daar is blijkbaar een ander ras bakvis voor nodig.

ik blijk bovendien ook zeer vatbaar voor reclame: hoewel ik hoogstens twee gebruiken van de ipad kan opsommen, wil ik er een; hoewel wij al een abonnement hebben op HUMO, zou ik er door de leuke reclamespotjes soms een tweede willen nemen; hoewel ik mijn gsm amper gebruik, ben ik jaloers op mensen met een smartphone; hoewel ik een kat heb, word ik soms bijna verleid tot het kopen van die hondenbrokken die zo goed zijn voor de tanden.

toen gisteren idool 2011 gewonnen werd door kevin, bekroop mij dan ook het enigszins akelige gevoel van “gemiddeld” te zijn. ik blijk immers weinig origineel: mijn smaak valt samen met die van het overgrote deel van andere mensen en mijn smaak is bovendien gevoelig voor commerciële manipulatie!  na een nachtje slapen heb ik evenwel beseft welke talrijke voordelen het biedt om een uiterst generieke bakvis te zijn.

een cynische en onvindingrijke medemens zou dit misschien bestempelen als “een gebrek”, een “character flaw”, maar de positivo’s onder ons merken op dat dit eindeloze carrièremogelijkheden biedt. zo ben ik een droom voor marketeers: mijn overdreven vatbaarheid voor commerciële boodschappen maakt van mij het perfecte proefkonijn. ook bookmakers kunnen handig gebruik van mij maken: aangezien ik de gemiddelde tv-kijker BEN, kan ik die ook perfect inschatten. bovendien kan ik misschien eindelijk mijn droomjob van toen ik klein was uitoefenen: namelijk “koekjestester”. in deze ideale job worden mij heel de dag door meerdere lekkernijen van de chocoladevariëteit voorgeschoteld, waarop ik deze proef en beoordeel naar uitzicht, textuur en smaak.

de ultieme bakvis zijn, het is zo slecht nog niet.