Als kleine Sanne schreef ik graag verhalen. Ik herinner mij verhalen die ik schreef over olifanten, spoken, tovenaars, indianen (sorry, “Native Americans”), maar ook over thema’s die me nauwer aan het hart lagen, zoals zieke mama’s.
Onderstaand verhaal, genaamd “Het ontvoerde prinsje”, schreef ik voor de verjaardag van mijn neefje, Steven. Het was blijkbaar een werk van lange adem, want als ik de cover mag geloven deed ik over dit meesterlijk stuk literatuur vier jaar (1995-1999). Op de achterkant van het schriftje staat een korte samenvatting die de nieuwsgierigheid van de lezer moet prikkelen: “Dit verhaal gaat over een héél dom prinsje. Wanneer hij koning word neemt hij al het geld van de mensen af. Hoe hij word gestraft lees je maar!”. Nu prikkelt het vooral mijn dt-fouten-radar. Ook gaf ik een indicatie voor welke leeftijd het verhaal geschikt was: “5 – 7 jaar”, iets jonger als ikzelf destijds. Kennelijk schatte ik mezelf als schrijver hoger in dan mijn leeftijdsgenoten als lezer. Bovendien staat er op de voor-en achterkant wel vier keer mijn naam, kwestie van zeker te zijn dat niemand mijn geniale schrijfsels voor de zijne zou aanzien.
Los van het feit dat het verhaal gebukt gaat onder talrijke dt-fouten en het afwisselend verkeerd dan wel goed schrijven van het woord “koningin” (soms “koniging”), snijdt het enkele relevante hedendaagse thema’s aan: rechtvaardigheid, armoede, goed en kwaad, de (on)zin van het koningshuis, de opvoeding van probleemkinderen, het verdwijnen van kroonjuwelen, de herverdeling van de welvaart, alsook “pipi en kaka in de broek” en “snoepen tot de tanden geel zien”. Als uw nieuwsgierigheid nu nog niet geprikkeld is, dan weet ik het ook niet meer!
In het geval jullie zich afvragen welke briljante, dan wel zieke geest achter dit verhaal zat: een klein overzicht aan de hand van foto’s tot aan 1999 (het jaar waarin bovenstaand boek werd afgewerkt). Mijn babyjaren heb ik eruit gelaten omdat ik allergisch was aan melk en door de uitslag ervan een heel lelijke baby was. (Voor degenen die mij niet herkennen op de foto’s: ik was de jongste thuis en had een oudere broer en zus).
Hilarisch!
Ps: Jouw geschrift is nog steeds hetzelfde. Lol!!
Haha, ja da is wel! Alleen is het nu nog slordiger en onleesbaarder!
Ik zou dat verhaal publiceren hoor! Super leuke foto’s trouwens 🙂
Wij willen nog! En ook wat meer hedendaagse stukken! Mag ik wat thema’s aanbrengen? Ik vind ook dat je een boek moet schrijven! Kommaan hé Sanne!!! Groetjes, een van je grootste fans 🙂 xx
Bedankt! En thema’s aanbrengen mag zeker!
Wist niet meer dat dit schrijfsel nog bestond :-). Zeg, de papa van Sanne is precies van al die foto’s geknipt of wa…
Oh, arme papa! Dat was onbewust! Ik denk dat gij de fotograaf van dienst waart in mijn jonge jaren, want ik heb weinig foto’s van toen ik klein was met u op!
Gewoonweg prachtig Sanne !!!
Dankuwel!