Iedereen vindt moderne technologie allemaal gezellig en leuk enzo, totdat ze eens een aflevering van “Black Mirror” hebben gezien en helemaal beginnen te freaken. Maar ik heb geen futuristische/apocalyptische/1984-achtige Netflix-serie nodig om mij ongemakkelijk te voelen door bepaalde technologieën. Zo voel ik mij al sinds mijn eerste week op mijn werk persoonlijk aangevallen door het geurding in de toiletten. Dat rotding springt altijd aan zodra ik binnenkom in het wc-kotje, alsof ik een mega vortige stinkende vetlap ben wiens lichaamsgeur alleen al de sensoren van dat geurding als dusdanig triggeren dat het onmiddellijk van die vieze lavendel moet beginnen rondspuiten.…
Categorie: met zelfgemaakte afbeeldingen
“Mijn huis is ver nu” (verhuis)
Na meer dan een decennium in de stad Antwerpen te hebben gewoond, verhuisde ik in december 2017 naar Aarschot. Van de grootste stad in Vlaanderen met meer dan een half miljoen inwoners (bevolkingsdichtheid van 2558,54 inw./km) en het mooiste station van de wereld (met 14 sporen), verhuisde ik naar een stadje met 30 000 inwoners (479,36 inw./km²) en (het rare oneven aantal van) maar 5 sporen. Na een week Pokémon Go spelen in Aarschot kende ik alle straatnamen al beter dan mijn in Aarschot opgegroeide partner en kon ik elk random Mariabeeldje herkennen en situeren. Bij het verkennen van mijn…
Operatie 2.0: de revalidatie
“Have the operation”, they said, “It will be fun”, they said. “Stay home for three weeks in a wheelchair” they said, “It will be like a vacation”, they said. Na mijn tweede knieoperatie kreeg ik van chirurg Leren Vest Zomerse Blazer drie weken steunverbod, zodat het geopereerde kraakbeen in mijn knie kon genezen. Hij had mij op voorhand wel enigszins gewaarschuwd dat dit geen pretje ging zijn, maar ik had dit uiteraard (uiteraard) niet te serieus genomen. Ik dacht er het mijne van. Ik had een rolstoel uitgeleend bij OZ, enkele Dr. Oetker pizza’s gekocht en een audioboek gedownload: ik was klaar voor…
Crazy Plant Lady
Sinds enkele jaren ben ik een plantenverslaafde. Bepaalde mensen met wie ik heb samengewoond beschuldigden mij er zelfs van op elke lege oppervlakte dwangmatig allerlei planten te zetten. Tegenwoordig moet ik zelfs nieuwe oppervlakten creëren om meer planten te kunnen zetten. Van Papzak mag ik er zelfs geen meer kopen! Ik koop mijn planten overal: in plantenwinkels (duhh), maar ook in supermarkten (Albert Heijn <3) of winkels als “den Brico” en Ikea. Ik zet ze overal: op kasten, tafels, togen, bij de konijnen en zelfs in de badkamer. Het feit ik absoluut geen zak van planten afweet, heeft mijn ontluikende passie nooit kunnen…
Disproportioneel lastige dingen
Van sommige dingen weet iedereen dat ze lastig zijn. Aanschuiven voor koffiekoeken op zondag, in de file staan, dringend batterijen nodig hebben maar er geen vinden en dus de batterijen uit uw tv-kaske moeten nemen, roltrapleuningen die sneller gaan als de roltrap zelf, bellen naar de klantendienst van Scarlet, pendelen… Slechts enkele voorbeelden van overduidelijke ergerlijkheden die een mens in zijn leven moet doorstaan. Sommige dingen zijn echter eveneens uiterst onuitstaanbaar, maar dermate triviaal, dat er minder aandacht aan wordt besteed. Op deze blog is er echter wel een plaats voor zulke dingen: deze post gaat over onbenullige, maar disproportioneel lastige…
“Slordig in haar hele wijze van doen” (maar wel een schatje)
Iemands karakter zou al in zijn eerste levensjaren gevormd worden. Dat ik grotendeels onveranderd ben gebleven sinds ik 7 jaar was, werd me duidelijk toen ik gisteren aan het opruimen was en mijn rapporten van de lagere school tegenkwam (5 jaar tot 11 jaar). De top vier van eigenschappen die mij werden toegeschreven door mijn leerkrachten destijds: 1. Kritisch; veel commentaar hebben (eerste leerjaar) (derde leerjaar) (derde leerjaar) (zesde leerjaar) 2. Slordig; niet nauwgezet (tweede leerjaar) (tweede leerjaar; het wordt groffer en groffer!; maar ‘t is toch slaan en zalven dat ze doen) (zesde leerjaar; mijn recht van antwoord) 3.…
Uit de oude doos: “Het ontvoerde prinsje” (1995-1999)
Als kleine Sanne schreef ik graag verhalen. Ik herinner mij verhalen die ik schreef over olifanten, spoken, tovenaars, indianen (sorry, “Native Americans”), maar ook over thema’s die me nauwer aan het hart lagen, zoals zieke mama’s. Onderstaand verhaal, genaamd “Het ontvoerde prinsje”, schreef ik voor de verjaardag van mijn neefje, Steven. Het was blijkbaar een werk van lange adem, want als ik de cover mag geloven deed ik over dit meesterlijk stuk literatuur vier jaar (1995-1999). Op de achterkant van het schriftje staat een korte samenvatting die de nieuwsgierigheid van de lezer moet prikkelen: “Dit verhaal gaat over een héél dom…
Google en de goddelijke creatie van de princekoek
Mijn blog is intussen al een jaar en half oud, en ongeveer een half jaar inactief. Toch krijg ik nog regelmatig van vrienden/familie/collega’s de vraag of ik niet eens een nieuwe post ga schrijven. Ook onbekenden vinden nog steeds de weg naar mijn blog, en wel via Google. Op WordPress kan ik zelfs zien via welke zoektermen iemand op “Capriolen” terechtkomt. De top 10 van all time meest gebruikte zoektermen zijn echter niet de meest flatterende. Ze gaan allemaal over gebroken tenen en opgezwollen gezichten en ogen. Pas op de 10de plaats staat mijn naam. gebroken teen 46 koek 24 opgezwollen gezicht 23…
sanne in bali: verkeerscapriolen
met een verblijf van een kleine drie weken in bali op zak, ga ik niet pretenderen een kenner te zijn van het indonesische land. dat houdt mij echter totaal niet tegen om een kritisch oog te werpen op de balinese samenleving. in deze post laat ik mijn licht schijnen op het verkeer in bali. en “verkeer” bedoel ik in de meest organische, meest simplistische zin van het woord, namelijk “het zich bewegen of het vervoer van personen”. want in bali kent men geen verkeersregels, nee, men kent weinig regels tout court, true, maar al zéker geen verkeersregels. aangezien de autoreis…
princekoeken (deel 1): de verslaving
sinds vorige week heeft mijn leven een grote wending gemaakt, een draai van 179° schat ik. sinds zaterdag 7 januari 2012 heb ik geen princekoek meer gegeten.voor meer over het levensgevaarlijke afkicken en de daarmee gepaarde ontwenningsverschijnselen: zie binnenkort op deze blog. want eerst de prangende vraag: “hoe de fuck is het zo ver kunnen komen!?” mijn liefde voor princekoeken ontsproot zijn kiemen in mijn elfde levensjaar. sinds dan vertoefde ik op het koninklijk atheneum te mortsel, alwaar zich een koekenautomaat bevond in de “overdekte speelplaats”. daar zaten de meest goddelijke princekoeken in OOIT, per vier verpakt en lekker koud…