Sinds enkele jaren ben ik een plantenverslaafde. Bepaalde mensen met wie ik heb samengewoond beschuldigden mij er zelfs van op elke lege oppervlakte dwangmatig allerlei planten te zetten. Tegenwoordig moet ik zelfs nieuwe oppervlakten creëren om meer planten te kunnen zetten. Van Papzak mag ik er zelfs geen meer kopen! Ik koop mijn planten overal: in plantenwinkels (duhh), maar ook in supermarkten (Albert Heijn <3) of winkels als “den Brico” en Ikea. Ik zet ze overal: op kasten, tafels, togen, bij de konijnen en zelfs in de badkamer. Het feit ik absoluut geen zak van planten afweet, heeft mijn ontluikende passie nooit kunnen…
Disproportioneel lastige dingen
Van sommige dingen weet iedereen dat ze lastig zijn. Aanschuiven voor koffiekoeken op zondag, in de file staan, dringend batterijen nodig hebben maar er geen vinden en dus de batterijen uit uw tv-kaske moeten nemen, roltrapleuningen die sneller gaan als de roltrap zelf, bellen naar de klantendienst van Scarlet, pendelen… Slechts enkele voorbeelden van overduidelijke ergerlijkheden die een mens in zijn leven moet doorstaan. Sommige dingen zijn echter eveneens uiterst onuitstaanbaar, maar dermate triviaal, dat er minder aandacht aan wordt besteed. Op deze blog is er echter wel een plaats voor zulke dingen: deze post gaat over onbenullige, maar disproportioneel lastige…
3 pleziertjes van een pendelaar
Eerder op deze blog: “3 ergernissen van een pendelaar”. Nu op deze blog: “3 pleziertjes van een pendelaar”. Waarna u een weloverwogen mening kan vormen om deze onnozele poll in te vullen: [polldaddy poll=7958620] 3 pleziertjes van een pendelaar Hoewel ik niet bepaald bekend sta om mijn genuanceerde uitspraken (er is geen woord dat ik schuw!), wil ik op deze blog liever niet de cynische zak uithangen. Om die reden kon een positief vervolg op voorgaande rant over mijn pendeling/perndelement niet ontbreken. Bij deze: 3 stiekeme pleziertjes van een pendelaar. 1. Aangezien ik niet bedeeld ben met een enigszins ontwikkelde fijne motoriek (elke dag…
Uit de oude doos: “3 ergernissen van een pendelaar”
Geschreven op 12 april 2012 (twee jaar geleden), maar nooit gepubliceerd: 3 ergernissen van een pendelaar sinds een half jaar ben ik een (hard)werkende medemens. elke dag begeef ik mij op de fiets naar het centraal-station (ongeveer 2 minuten), waarna ik een hemeltergend saaie en uiterst onaangename drukke treinrit van 37 minuten moet doorstaan en ik ten slotte van brussel-noord naar mijn werk wandel (7 minuten). de gemiddeld-opmerkzame lezer heeft wellicht uit de vorige paragraaf reeds afgeleid dat ik geen fan ben van pendelen. omdat het zeer ergerlijk is wanneer mensen een sterke mening uiten maar die niet verder onderbouwen,…
“Slordig in haar hele wijze van doen” (maar wel een schatje)
Iemands karakter zou al in zijn eerste levensjaren gevormd worden. Dat ik grotendeels onveranderd ben gebleven sinds ik 7 jaar was, werd me duidelijk toen ik gisteren aan het opruimen was en mijn rapporten van de lagere school tegenkwam (5 jaar tot 11 jaar). De top vier van eigenschappen die mij werden toegeschreven door mijn leerkrachten destijds: 1. Kritisch; veel commentaar hebben (eerste leerjaar) (derde leerjaar) (derde leerjaar) (zesde leerjaar) 2. Slordig; niet nauwgezet (tweede leerjaar) (tweede leerjaar; het wordt groffer en groffer!; maar ‘t is toch slaan en zalven dat ze doen) (zesde leerjaar; mijn recht van antwoord) 3.…
Uit de oude doos: “Het ontvoerde prinsje” (1995-1999)
Als kleine Sanne schreef ik graag verhalen. Ik herinner mij verhalen die ik schreef over olifanten, spoken, tovenaars, indianen (sorry, “Native Americans”), maar ook over thema’s die me nauwer aan het hart lagen, zoals zieke mama’s. Onderstaand verhaal, genaamd “Het ontvoerde prinsje”, schreef ik voor de verjaardag van mijn neefje, Steven. Het was blijkbaar een werk van lange adem, want als ik de cover mag geloven deed ik over dit meesterlijk stuk literatuur vier jaar (1995-1999). Op de achterkant van het schriftje staat een korte samenvatting die de nieuwsgierigheid van de lezer moet prikkelen: “Dit verhaal gaat over een héél dom…
Google en de goddelijke creatie van de princekoek
Mijn blog is intussen al een jaar en half oud, en ongeveer een half jaar inactief. Toch krijg ik nog regelmatig van vrienden/familie/collega’s de vraag of ik niet eens een nieuwe post ga schrijven. Ook onbekenden vinden nog steeds de weg naar mijn blog, en wel via Google. Op WordPress kan ik zelfs zien via welke zoektermen iemand op “Capriolen” terechtkomt. De top 10 van all time meest gebruikte zoektermen zijn echter niet de meest flatterende. Ze gaan allemaal over gebroken tenen en opgezwollen gezichten en ogen. Pas op de 10de plaats staat mijn naam. gebroken teen 46 koek 24 opgezwollen gezicht 23…
Rayke: een eigenzinnige ode aan een eigenzinnige opa
Het begon allemaal met een tandartsafspraak en hondenkak aan mijn schoenen. Dik tegen mijn goesting fietste ik die avond naar de tandarts en daar zette ik, zoals de vorige keer dat ik daar kwam, mijn fiets tegen een plaatselijke boom. Deze keer had echter ook een hond zich recentelijk tegen deze boom gezet… om een drol te draaien. Nietsvermoedend stapte ik met mijn dunne katoenen schoentjes in het perkje bij de boom en zodoende tevens in een grote, gore hondendrol. Ik poogde deze smerigheid van mijn schoenen te wrijven – gebruikmakend van de eerder vermelde plaatselijke boom – maar verspreidde…
Volwassen zijn
Ik besef dat ik niet bepaald “serieus” ben. Ik praat tegen mijn huisdieren in hoge stemmetjes en noem hen dingen als “Bobling Schmobling Burritoface” en “Kali Schmali McPotatohead”, ik kijk dagelijks naar “Komen Eten” en jaarlijks naar het Eurovisiesongfestivl en ik was jarenlang verslaafd aan Princekoeken. Niet bepaald uitermate volwassen gedrag. Zo sta ik op mijn werk bekend om de ongepaste en politiek incorrecte opmerkingen die ik per ongeluk maak, om mijn passie voor puree en andere manifestaties van goddelijkheid die “de patat” wordt genoemd en om mijn seksverslaafd konijn dat zijn snackbal te pas en te onpas enthousiast aanrandt.…
sanne in bali: verkeerscapriolen
met een verblijf van een kleine drie weken in bali op zak, ga ik niet pretenderen een kenner te zijn van het indonesische land. dat houdt mij echter totaal niet tegen om een kritisch oog te werpen op de balinese samenleving. in deze post laat ik mijn licht schijnen op het verkeer in bali. en “verkeer” bedoel ik in de meest organische, meest simplistische zin van het woord, namelijk “het zich bewegen of het vervoer van personen”. want in bali kent men geen verkeersregels, nee, men kent weinig regels tout court, true, maar al zéker geen verkeersregels. aangezien de autoreis…